Nico Vrielink werd in 1958 in Reusel in het zuiden van Nederland geboren als zoon van een glasblazer en het was zijn vader die het talent in zich zag. Hij studeerde aan een kunstacademie in België en ging daar op jonge leeftijd van slechts 10 jaar naar toe. Hij verbleef daar gedurende 7 jaar en bouwde zichzelf de komende jaren een solide basis als kunstenaar op. Niet dat zijn vader dat voor hem in gedachten had: hij zou leraar worden op een basisschool. Het leven van een kunstenaar biedt helemaal geen beveiliging, aldus Vrielink-senior. De kinderjaren van Nico werden doorgebracht in een sfeer van bekrompen provincialisme; de beperkte mentale horizon van het gezin beperkte de actieradius aanzienlijk. Voor een kleine jongen is dit in het begin geen probleem: veiligheid is tenslotte belangrijk voor kinderen.
De sombere vadersmentaliteit leidde tot een manusje-van-alles-tijdperk dat een regenachtige opmaat was om een oogverblindende carrière als schilder te verbergen. Niet bepaald troostende banen zoals schoonmaken in een naar urine ruikend instituut, houthakkers zijn in het zuiden van Frankrijk, surfplanken maken in België, werken voor een vrachtwagenbedrijf, bank, supermarkt en zelfs enige tijd lesgeven op een basisschool. Maar het tij keerde snel toen hij werd gevraagd om les te geven aan een kunstacademie in Nederland waar hij meer dan 2 jaar verbleef en het was na deze korte periode dat hij zijn carrière begon als kunstenaar en een snel georganiseerd zelf tentoonstellingen over de hele wereld .
Het begon met zijn reis naar Singapore, na het verkopen van zijn eerste tentoonstelling in Nederland, waar hij later Jeane Seah ontmoette om zijn vrouw en moeder te worden van hun 2 zonen, Leon en Jerome. Het begin van een immense serie schilderijen over haar; duizenden van hen en daarmee tot 30 tentoonstellingen per jaar wereldwijd, van New York tot Jakarta en alle landen daartussenin. Vrielink had een enorme drang om te schilderen en energie te sparen. opstaan om 5 uur ’s morgens met veel koffie werkte hij lange dagen, 7 dagen per week. Maar kunst reist gemakkelijk en Holland werd te klein voor hem om in te leven, dus in 1989 besloot hij dat het tijd was om naar Frankrijk te verhuizen en kocht hij zijn eerste kasteel in het zuiden, niet ver van Spanje. In dit huis woonden ze 5 jaar voordat ze verhuisden naar een groot appartement in Montpellier, toen hij tegelijkertijd 2 appartementen in Antwerpen had, België. Na 2 jaar stadsleven (hij kon daar niet barbecuen …) kocht hij een 14e-eeuws kasteel in de Bourgogne, woonde daar 9 jaar en richtte zijn blik vervolgens op een klein eiland in Azië: Bali, Indonesië. Hoewel hij ondertussen gescheiden is van zijn vrouw, blijft hij daar toch wonen met zijn Koma.
Intussen wordt het realisme in zijn werk steeds minder belangrijk en het verhaal erachter superieur. Happenings, ervaringen geëvalueerd binnen een schilderij.
De afgelopen 25 jaar was er veel media-aandacht voor de kunstenaar Nico Vrielink. Talloze kranten, tijdschriften, boeken en tv-documentaires hebben hem en zijn werk wereldwijd uitgebreid uitgebreid. Hij had met zijn werk meer dan 500 tentoonstellingen.
Het universum van Nico Vrielink wordt ondersteund door granieten zuilen: fundamentele waarden en passies die, wat het evenwicht en de onderlinge verbindingen betreft, voortdurend in beweging zijn. Vrielink voert zijn “evenwichtsoefening” uit in het gezelschap van een permanent rusteloos middenrif en een onverzadigbare drang naar nieuwe ervaringen. Het zou een verkeerde voorstelling van zaken zijn om Vrielink uitsluitend als een superieure kunstenaar te karakteriseren. Hij is dat zeker, maar het is slechts een deel van Vrielink “complex”. Zijn authentieke zakelijke gevoel, zijn overweldigende productie, zijn onstuitbare drang om van plaats naar plaats te gaan, zijn kolossale hedonisme, zijn monumentale liefde voor mensen – al deze beschrijvingen, waaronder veel overblown bijvoeglijke naamwoorden, zijn gekoppeld aan de persoonlijkheid van deze kunstenaar.
Vrielink schildert zoals hij leeft en visa versa: intens en extravagant.
